«Ο πνευματικός άνθρωπος εκ τριών υφέστηκε· χάριτος Πνεύματος επουρανίου, ψυχής λογικής και γηΐνου σώματος», Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς.
Άρα ο πνευματικός άνθρωπος, αν πρέπει να γνωρίζει με λεπτομέρεια το σώμα του, οφείλει να γνωρίζει τα περί της άκτιστης θεοποιού Χάριτος και περί των δυνάμεων της ψυχής του και ιδιαίτερα πως θα ανακαλύψει την νοερά ενέργεια, που τον καθιστά κοινωνό με την θεοποιό ενέργεια της Αγίας Τριάδας.
Ο πραγματικός άνθρωπος είναι τρισυπόστατος. Υπάρχουν τρία τμήματα για τον καθένα. Το αρσενικό (πρακτική εφαρμογή) και το θηλυκό (δημιουργική σχεδίαση) και ένα τρίτο τμήμα, το θείο τμήμα, που ενώνει τα δύο τμήματα σε ένα. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν τι υπερτερεί σε κάθε φύλο και το κάνει τόσο ξεχωριστό και του αποδίδει την ειδοποιός διαφορά.
Οι γυναίκες, οφείλουμε να διαπιστώσουμε, ότι στον πνευματικό χώρο δεν είμαστε ακόμη ελεύθερες να εκφραστούμε αυθεντικά και ισότιμα. Η προσέγγιση του Θείου και η πνευματική έρευνα γίνονται με αρσενικά πρότυπα, πολύ νοητικά και εξουσιαστικά. Σ’ αυτή την κατάσταση, εμείς οι γυναίκες δυσκολευόμαστε να εκφραστούμε πνευματικά όπως θα μας ήταν πιο φυσικό. Η γυναικεία μας πνευματικότητα είναι πιο γήινη, πιο αισθαντική, πιο άμεση. Βιώνουμε το ιερό στη φύση, στις σχέσεις, στην καθημερινή ζωή. Όταν χάσουμε αυτή την επαφή με το ιερό και με τις πνευματικές πτυχές της ζωής, χάνουμε τη δύναμή τους.
Η πνευματική δύναμη είναι μία έκφραση των έμφυτων ποιοτήτων του πνεύματος, που δεν έχουν να κάνουν με το φύλο ή τους σωματικούς περιορισμούς. Αισθήματα εξουσίας ή καταπίεσης εμφανίζονται όταν υπάρχουν αισθήματα ανωτερότητας ή κατωτερότητας. Αισθήματα ισοτιμίας εκδηλώνονται όταν υπάρχει η συνειδητότητα του πνεύματος ή της ψυχής. Αυτά τα αισθήματα και οι διαθέσεις εκφράζονται στις πράξεις με θετικά αποτελέσματα. Οι γυναίκες απέχουμε πολύ ακόμα από το να απολαμβάνουμε θέσεις πνευματικής ηγεσίας και η κοινωνία ακόμη δε συμφωνεί πλήρως με την ιδέα ότι οι γυναίκες είναι καλοί πνευματικοί ηγέτες.
Τα τελευταία τουλάχιστον δύο χιλιάδες χρόνια, δεν έχουμε αξιοποιήσει πλήρως την πνευματική μας δύναμη. Αντιθέτως, η άποψη της «θηλυκότητας» είχε κυρίως συμβολικές μορφές, όπως την Παρθένο Μαρία, τις αγνές παρθένες, τις θεότητες της Γης και άλλες. Από την άλλη πλευρά, έχουμε θέσει τη βάση και έχουμε λατρευτεί για την αγνότητα και τη γονιμότητα. Παρόλα αυτά, έχουμε αποκλειστεί από θρησκευτικές πρακτικές και έχουμε απαγορευτεί ακόμα και στις μέρες μας από την είσοδο σε πολλούς θρησκευτικούς ή λατρευτικούς τόπους. Γεγονός όμως που κατά την γνώμη μου είναι αναγκαίο να αναζητηθούν τα βαθύτερα αίτια.
Αυτή η έλλειψη ισοτιμίας, πηγάζει όχι μόνο στα συστήματα της κοινωνιολογίας και του πολιτισμού, αλλά πιο συγκεκριμένα στα πλαίσια της συνειδητότητας πάνω στην οποία βασίζονται τελικά η πνευματικότητα και η συμπεριφορά.
Οι γυναικείες ποιότητες όπως της αγάπης, της υπομονής, της συμπόνιας, της κατανόησης και της ταπεινότητας, είναι ηγετικές ποιότητες. Είναι επίσης απαραίτητες για πνευματική πρόοδο, λόγω του ότι χωρίς αυτές θα ήταν αδύνατο να πετύχουμε κοντινότητα με το Θεό και αυτογνωσία. Κάθε ανθρώπινο ον κατέχει αυτές τις ιδιότητες, αλλά για τις γυναίκες είναι πιο εύκολο να τις αντλήσουν με ένα φυσικό τρόπο, σε συνδυασμό με μία προφανή αίσθηση πειθαρχίας και τάξης.
Οι γυναίκες γνωρίζουν πώς να υπηρετούν και πώς να είναι δοτικές. Συχνά η έννοια της υπηρεσίας ή του να βάζω τους άλλους μπροστά θεωρείται σημάδι αδυναμίας ή έλλειψη σθένους. Στην πραγματικότητα είναι το εντελώς αντίθετο. Η ικανότητα να υποκλίνομαι στους άλλους με αληθινή ταπεινότητα είναι το σημάδι της γενναιότητας μιας ψυχής που έχει κατακτήσει τον εγωισμό. Παρόλα αυτά, αυτή η ποιότητα του να δίνω στους άλλους πρέπει να είναι ισορροπημένη με άλλες ποιότητες, όπως το κουράγιο, η αποφασιστικότητα, η καθαρή σκέψη και ο αυτοσεβασμός. Πολύ συχνά, οι γυναίκες έχουν την τάση να δίνουν στους άλλους και να παραμελούν τις δικές τους πνευματικές ανάγκες. Αυτός είναι ένας από τους κυριότερους λόγους που οι γυναίκες εξαντλούνται και έχουν έλλειψη πνευματικής δύναμης. Το θεμέλιο για την αξίωση πνευματικής ηγεσίας, είναι μία αλλαγή στη συνειδητότητα. Η υπερνίκηση των τεράστιων σωματικών, θρησκευτικών και κοινωνικών εμποδίων που είχαν αποτρέψει τις γυναίκες από την πνευματική ηγεσία, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την ανάπτυξη του αυτοσεβασμού. Η ποιότητα του αυτοσεβασμού έρχεται από τη γνώση και την εμπειρία της ψυχής που είναι πέρα από κοινωνική, πολιτιστική ή σωματική ταυτότητα. Η ψυχή είναι αγνή, γαλήνια και πλήρης με θεϊκές και πνευματικές ποιότητες. Όταν οι γυναίκες αγγίζουν αυτόν τον εσωτερικό, αιώνιο πυρήνα, γεμίζουν κουράγιο να παίξουν το ρόλο για τον οποίο είναι ικανές να παίξουν.
Βίκυ Παπαγεωργοπούλου
Αρχισυντάκτρια – Διευθύντρια Έκδοσης «Who is Who Greece
